Alleen op de wereld

Alleen op de wereld, het is de titel van een oud Nederlands boek. Ik moet toegeven ik reis niet dagelijks met het openbaar vervoer. Maar als ik dan eens met het OV ga, voel ik me net als de hoofdpersoon in het boek alleen op de wereld. Als ik dan in gezelschap ben van mensen die ik niet ken -want dat ben je als je met de trein reist- raak ik enorm geïnspireerd.

Altijd komen er vragen  in mij op. Wie is dat? Waar gaat hij -of zij- heen? Waarom heeft ze zoveel tassen bij zich? Of soms: wat zeggen ze in het Marokkaans?

Er komen genoeg vragen in mij op. Het ergste vind ik dat ik er geen antwoord op krijg. Vaak maak ik er een spelletje van dan probeer ik antwoorden te vinden op de vragen die ik mezelf stel. Zo ben ik wel eens tussen een groep jongens terecht gekomen, die met elkaar in een vreemde taal (iets van Marokkaans) waren aan het discussieren. Ik dook maar weg in mijn boek, maar stiekem vroeg ik me af wat ze zeiden. Tja, een echt antwoord op mijn vraag heb ik niet kunnen verzinnen. Soms zie je ook stelletjes die maar geen afscheid kunnen nemen, of juist stelletjes die net elkaar weer zien. Dan ben ik altijd nieuwsgierig naar hun verhaal. Hoe ze elkaar hebben ontmoet, bijvoorbeeld.

Helaas antwoorden op mijn vragen zal ik nooit krijgen. Misschien omdat ik te bang ben om te vragen, Maar misschien ook omdat iedereen te druk is mijn zijn/haar leven. Iedereen is eigenlijk alleen op de wereld. Toch zou ik graag antwoord willen hebben, dan voel ik me niet zo alleen. Dus moet ik maar beginnen met een cursus Marokkaans, wil ik antwoord krijgen en me niet zo alleen voelen.